هیچ کسی را می شناسم

در دوردستی بسیار نزدیک

حضورش ... فصل زیبایی ...

به وسعت بسیار کس

صدای اندیشیدنش ...

همچون طپش های انتظار

به بلندای امتداد یافتن ...

بر قامت لحظات

تبسمی آرام ... ساکت ...

اما بسیار نگاه ...

بسیار کلام ...

بسیار امید ...

هیچ کسی را می شناسم

واژه هایش نگاه ...

واژه هایش لبخند ...

واژه هایش امتداد ...

که بر طپش های عبور ...

بر غربتی آشنا ...

نگاشته می شود

و من برای هیچ کس ...

زیباترین واژه ها را ... می نگارم!

استاد جهانگیر ریاضی «پنجره ها»